Exame peixes

Exame cabalos

Patos

Composición de imaxes

Máscaras

-ROSA (Páx.237)  e HIPOPÓTAMO (Páx.239)-

                                                                                                                                                                

Filtros GIMP

Táboa de formatos gráficos

tipoloxía de redes e cables.

Dispositivos da comunicacion. Redes

• Redes locais: É un conxunto de PCs conectados entre si, coa finalidade de compartir recursos e información. Todos os PCs e dispositivos dunha rede están conectados fisicamente mediante un cableado que os percorre un a un; a conexión deste cable a cada PC depende do tipo de cable empregado, pero sempre se realiza a través da tarxeta de rede, ademais desta tarxeta, é necesario que todos os PCs dispoñan do software axeitado, denominado software de rede, que permite compartir os dispositivos conectados á rede. O protocolo mais utilizado era Ethernet, aínda que o mais frecuente é TCP/IP, ás redes que utilizan este protocolo chámaselles intranets.
• Topoloxía dunha rede.
  *Rede en anel.é unha rede pechada, na que todos os PCs están conectados a ela. A información circula nun sentido, e cada PC analiza se el é o destinatario, de non ser así déixaa pasar ata que chegue ao seguinte, e así sucesivamente.

*Rede en estrela.  Os PCs non están unidos directamente entre eles, senón que o fan a través dun dispositivo específico. Trátase dunha rede moi estable, segura e cunha velocidade de transmisión alta.

*hub e switch.Un hub é un dispositivo ao cal chegan todos os cables da rede, un por cada ordenador e cada dispositivo, e actúa de ponte entre todos eles; cando un PC envía información, o hub reenvíaa a todos, para que o destinatario a tome e o resto a desbote.

Un switch, ao igual que un hub actúa de ponte entre todos os dispositivos da rede, ademais é capaz de identificar cada PC e dispositivo conectado, polo que non envía información a todos eles, senón ao destinatario.

• Cableado dunha rede local.
  *Cableado coaxial.Está formado por un fío condutor central, protexido das correntes eléctricas externas por unha malla de cobre. Pode alcanzar velocidade de transmisión media e actualmente está en desuso.

*Cableado UTP. Está constituído por catro pares de fios dentro dunha mesma camisa; cada par de fios está trenzado para evitar a interferencia eléctrica dos outros pares. Permite alcanzar unha boa velocidade.

*Cableado de fibra óptica. Transporta pulsos de luz a través de pequenas fibras de vidro, polo que non lle afectan as correntes eléctricas externas. Constan de dous fios de fibra de vidro protexidas por fibras de Kevlar e capas de plástico. Alcanza velocidades de transmisión moi elevadas.

• Redes inarámicas. Tamén se denominan WiFi, os usuarios conéctanse sen as limitacións que impón un cable, xa que os seus datos se transmiten polo aire; deste modo, conséguese gran liberdade de movementos.
  As tecnoloxías sen cables encóntranse en continua investigación, y baséanse tanto en ondas de raio coma en microondas para transmitir información. A velocidade de transmisión é baixa e varía segundo os protocolos utilizados, que van evolucionando ata velocidades algo máis altas.
• Redes externas. Internet.Unha rede externa é un conxunto de ordenadores conectados entre si cuxa situación física pode estar en diferentes edificios, localidades e mesmo en países; dada a súa amplitude considérase xa como unha rede global.
  En caso de querer conectar un equipo a unha rede externa, e posto que non existe un cableado como nunha rede local, se necesitan outras vías diferentes para a conexión, a máis frecuente segue sendo a utilización da rede telefónica.
• Redes privadas virtuais. Son un tipo de redes especiais, posto que utilizan a infraestrutura dunha rede externa (internet), pero agregan unha serie de medidas de seguridade entre os ordenadores conectados de modo que a súa comunicación poida chegar a ser privada.
• Conexión a través dunha liña telefónica.
  *Módems: Son dispositivos que permiten enviar ou recibir información a través dunha liña telefónica convencional RTC (Rede Telefónica Conmutada). A súa misión consiste en modular (converter) o sinal dixital do ordenador en analóxica e demodular o sinal analóxico recibido para convertela en sinal dixital.
  *Tarxetas RDSI: Ademais das liñas telefónicas convencionais hoxe outras denominadas RDSIS. Entre as súas vantaxes fronte a RTC destacan a velocidade de transmisión e o feito de que a información que viaxa por ela é dixital, non analóxica. Estas liñas dispoñen de varias canles, polo que a conexión a internet non impide que se poida realizar ou recibir chamadas telefónicas.
  *Módems ADSL: Permiten transferir datos a distintas velocidades, sendo sempre maior a velocidade de recepción que a de envío, de aí o termo asimétrica no seu nome. Para poder realizar a conexión a través dunha liña ADSL, é necesario dispoñer dun modem especial, denominado modem ADSL.
  *Router : Permite unir ordenadores coma se fose un hub ou switch. Posto que un router é capaz de buscar o camiño para poñer en contacto dous ordenadores que se queiran conectar, mesmo se estes están en distintas redes. Este último é o motivo polo que existen router ADSL que permiten realizar a conexión a internet a través da liña telefónica.
  Tamén se encarga de que a información que pase por el non sexa enviada a todos os ordenadores conectados, senón unicamente aos seus destinatarios, evitando deste modo que exista transferencia de información innecesaria pola rede.
• Conexión a través de cable: Con este tipo de conexión conséguense altas taxas de transmisión. O inconveniente é que necesita unha infraestrutura (cableado) que non en todas as zonas xeográficas está dispoñible. A conexión non se establece directamente entre usuario e provedor, senón que se trata dunha conexión multipunto, na cal moitos usuarios comparten o mesmo cable, motivo polo que diminúe a taxa de transferencia a medida que se conectan outros usuarios ao mesmo cable. Para poder realizar a conexión a través de cable, é necesario un modem-cable.
• Conexión vía satélite: A conexión vía satélite é outra alternativa para acceder a internet, trátase dunha conexión híbrida, posto que o usuario recibe información vía satélite pero envía por un sistema terrestre ( RTC, RDSI, xDLS,cable...). A filosofía é que o usuario aproveite a alta velocidade da conexión vía satélite para recibir grandes bloques de información, e que utilice calquera outra conexión terrestre para a petición de páxinas, o envío de correos electrónicos..., que representen un volume pequeno de información.
• Conexión por ondas radioelétricas: É semellante a conexión dun ordenador nunha rede de área local inalámbrica, tamén é posible acceder a internet mediantes ondas eléctricas, o que supón un abandono do punto de conexión específico e unha liberación en canto a movilidade. A este sistema coñéceselle coas siglas LMDS, que fan alusión á existencia de multiplos puntos (antenas) con os que os usuarios establecen a comunicación.
• Conexión móbil.
  *GSM: É un estándar internacional dende comunicacións dixitais móbiles que utiliza o concepto de comunicación por circuítos. A voz convértese en nun sinal dixital codificado e é transmitida ata un terminal encargado de descodificala.
  *GPRS: Está baseado na conmutación de paquetes e non de circuítos, como era o caso do sistema GSM. Con este sistema non é necesario dispoñer dunha canle exclusiva para cada usuario, xa que as canles poden ser compartidas. A conexión realízase no momento no que o cliente o solicita; ademais se o fluxo de transmisión é elevado, un mesmo usuario pode utilizar varias canles.
  *UMTS: Traballa con unha frecuencia moi alta, que posibilita unha tasa de transmisión de información de 2 Mbps. Con esta tasa é posible transmitir voz e datos a vez, e incluso sinal de TV e videoconferencias. A transmisión de información realízase por conmutación de paquetes. Unha característica particular do sistema UMTS é que permite estar conectado á rede de forma permanente. Tanto nos sistemas GPRS como UMTS, a facturación non se realiza por tempo de conexión, senon por volume de datos transmitidos.

Para consultar máis información sobre este tema pulse aquí.

Dispositivos de almacenamento.

Os dispositivos de almacenamento son:

• Discos magnéticos: Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnética. Antes de poder utilizar un deber ser preparado (formatado) para que poida recibir a información.
  O disco flexible era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun PC a outro. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2, aínda que había outros como os discos ZIP con capacidade de 100, 200 ou 750 MB e os Superdisk LS-x con capacidades de 120 ou 240 MB. Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe en común; entre eles están situadas as cabezas de lectura-escritura de maneira que poidan ler e escribir nas dúas caras de cada disco.
  Ao igual que os discos flexibles, a información almacénase en cada unha das superficies magnéticas dun disco; o número de discos e a composición do material magnético determinan a capacidade do disco duro (200, 400 ou 500 GB, mesmo 1TB).

Os discos magnéticos divídense en:

1. Caras: superficie superior e inferior de cada disco.
2. Pistas: son os círculos concéntricos en que se divide cada cara do disco.
3. Sectores: as divisións que se fan en cada pista; todos os sectores do mesmo disco teñen a mesma capacidade.
4. Cilindros: son os distintos conxuntos de pistas situadas na mesma posición de cada disco, (é o caso dos discos duros)

• Discos ópticos: todos estes discos utilizan tecnoloxía óptica (láser):

1. CD-ROM: contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada. A información dun CD-ROM está almacenada nunha soa cara seguindo unha pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior; esta pista está dividida en sectores. A superficie é de aluminio reflectante e esta recuberta dun material plástico que a protexe, alterna zonas lisas e marcas que representan aos dous díxitos binarios (1 e 0).
2. CD grabables e regrabables: Aos discos grabables e regrabables denomínaselles CD R. Ademais hai outros discos que poden ser gravados varias veces; borrando en cada gravación a información que existira con antelación; a estes denomínaselles CD RW.
3. DVD ROM:Son semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior, a cal consegue aumentando a densidade de escritura, aproveitando as dúas caras do disco e almacenando en cada cara información en varias caras superpostas.
4. DVD grabables e regrabables:
   
   • DVD-R: discos que permiten unha soa grabación; poden ser dunha capa (4,7GB) ou de dobre capa (8,5GB). 
   • DVD-RW: discos que permiten ser grabados varias veces; tamén poden ser de capa simple ou capa dobre.
   • DVD+R: discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero según os seus creadores, con máis compatibilidade respecto ós DVD-ROM e DVD-Video convencionais.
   • DVD+RW: discos regrabables similares ós DVD-RW pero coa compatibilidade dos DVD+R, poden ser de capa simple ou dobre.
5. Blu-Ray: é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro, para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. A súa capacidade de almacenamento chega a 25GB por capa. O disco Blu-ray fai uso dun raio láser de cor azul, xunto con outros avances tecnolóxicos, permite almacenar substancialmente máis información que o DVD nun disco das mesmas dimensións e aspecto externo.

           

• Discos magneto-ópticos: Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, pero, ademais, os datos poden ser modificados e borrados grazas á tecnoloxía magnética.
  A superficie dun disco magnético-óptico está constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio (encargada de reflectir posteriormente o láser); ambas as dúas están situadas entre dúas capas de plástico que as protexen.
  Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento. O campo magnético é capaz de orientalos para que cambien a súa posición e poder así representar os díxitos (1 e 0) correspondentes á nova información.
  A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico; a orientación dos cristais fai que o raio de luz se reflicta ou non na dirección determinada para que sexa detectada por un sensor e poida converterse en información dixital (0 e 1).
  

  

  
  
• Dispositivos de almacenamento basados en memoria FLASH: A memoria flash, inicialmente utilizadas para almacenar os datos da BIOS do PC, popularizáronse e o seu uso xeneralizouse ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que utilizan esta tecnoloxía.
  As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a gravación. A vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre 100.000 e 1.000.000 as veces que se poderá gravar información nela.
  
  

  A memoria flash esta constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional é a encargada da carga de información. Non é unha memoria RAM posto que nese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.

  

  
  

Para ver máis información sobre este tema consulte facendo click aqui

Dispositivos de entrada e saída

Os Dispositivos de ENTRADA son os seguintes:

• Rato: permite transmitir información ó PC de dous modos: desplazándoo por unha superficie para provocar o movemento do seu indicador na pantalla, e pulsando os seus botóns para realizar certas accións en función de donde esté colocado o indicador. 

• Teclado: é o modo mais frecuente  de transmitir informacion no ordenador. Hai gran variedade de teclados, coa posibilidade de conectalos a distintos portos e incluso con transmision de datos por infravermellos.
• Lector de código de barras: os códigos de barras son un conxunto de lineas  verticais de cor negro que teñen distintos grosores. Soense utilizar en supermercados, tendas... para identificar os productos. Un lector de codigo de barras é un dispositivo capaz de ler e interpretar dita secuencia de barras, permitindo ó PC identificar o producto.
• Escáner: é un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel: imaxes, debuxos... e, incluso, caracteres, inda que para iso necesita un sistema especial.
• Joystick: o principal campo de aplicación para este dispositivo son os xogos; introduce no PC os movementos efectuados sobre a palanca e algunhas ordes mediante a pulsación dun botón.
• Tabletas dixitalizadoras: estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión.
• Lectores de bandas magnéticas: son dispositivos capaces de ler informacion grabada en dita banda.
• Pantallas táctiles: ofrecen, ademais de mostrar a información, a posibilidade de introducir información con solo situar un dedo sobre a sua superficie.
• Tablet PC: constituen a ultima evolución dos portatiles ou PDA, con tamaños intermedios entre ambos; soen ter unha pantalla de 10" que serve para introducir datos (de maneira semellante a unha PDA).
• Cámaras dixitais: as camaras dixitais fotográficas cuxas imaxes dixitais poden descargarse ó PC para  ser manipuladas e as camaras dixitais de video, que ademais de ofrecer a posibilidade de transmitir as suas grabacións dixitais ó PC para que sexan editadas, poden ser utilizadas para transmitir imaxes en tempo real. 
• Micrófono: este dispositivo pode utilizarse como un de entrada sempre e cando se dispoña dunha tarxeta de son no PC. Tamén permite, co software específico de recoñecemento de voz, dictar o contido dun documento ou dar ordes ó PC.

E os Dispositivos de SAÍDA son:

• Monitores convencionais (CRT): o seu funcionamento basase na utilizacion dun tubo de raios catódicos que envía, dende o fondo hacia a pantalla, unha corrente de electrons que o colisionar cunha superficie de material fosforescente situada na parte interior da pantalla, a ilumina, formándose as imaxes, as cales están costituidas por pixeles.
• Pantallas de cristal líquido (LCD): estes monitores utilizan celdas de cristal liquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raios, que compoñen a imaxe no monitor.
• Pantallas planas TFT: están constituidas por unha matriz de millons de puntos, cada punto é un transmisor que actua de forma independente, coa sua cor, brillo, ton... e o conxunto de todos eles forma unha imaxe de alta calidade.
• Monitores de plasma: trátese tamén de monitores planos, habitualmente de grandes dimensións, basados na utilización dun gas (plasma) que, en cada un dos puntos (pixeles) da pantalla, adquire a cor, o brillo, etc, necesarios para compor unha imaxe.                                                                         Unha característica importante dun monitor é a frecuencia, que indica o número de veces que mostra as imaxes nun segundo; e a resolución dun monitor depende do número de puntos (pixeis), que se obtén como produto do número de liñas (filas) polo número de pixeis de cada unha delas (columnas).Ademais, o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe. Os dous parámetros anteriores obrigan a que tanto a tarxeta de vídeo coma o monitor sexan compatibles porque, pola contra, a imaxe non se vería ou sairía deforme.
  A resolución dun monitor indícase utilizando a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 768 filas, nese caso, a imaxe terá 786 432 pixeis.
  O número de cores é igual a 2 elevado ao número de bits.
  Respeto ás impresoras, temos:

• Impresoras de margarita ou matriciais: estas impresoras, xa en desuso, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta, que ao tomar contacto co papel, marcaban nel a información.
• Impresoras térmicas: este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico, empréganse sobre todo para imprimir billetes.
• Impresoras láser: utilizan unha tecnoloxía similar á das fotocopiadoras, son bastante mais rápidas e permiten obter resultados de alta calidade.
• Impresoras de chorro de tinta: son as mais utilizadas entre os usuarios de PC persoais. Son impresoras de cor que obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.
• Plotter: trátase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos... con excelente calidade. Está constituído por un brazo robótico, en cuxo extremo se encontra unha plumiña; ademais permite imprimir en papel de grandes dimensións.
• Microfilme COM: permite almacenar información nun espazo moi reducido. As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmanse en imaxes de 1.5 cm^2, que finalmente son agrupadas en fichas. Para poder ler a información das fichas necesítase un lector de microfichas, que proxecta a imaxe ampliada dela nunha pantalla.

    Podemos obter máis información facendo click aqui.

Tema 5: Tratamento de textos

• XORNAL.PDF (fig21 páx115).
• HORARIO.PDF (fig30 páx 117).
• PARLAMENTO.PDF (fig31 páx118).
• APUNTES.PDF (fig 35 páx 120).
• ECUACION.PDF (fig 43 páx 122).
• ROBOTICA.PDF (act 8 páx 126).
• EXAME.PDF (act 10 páx 126).

Edicion de son

texto:  

• Arquivos de son
• Programas de edicion de son
• Audacity
• Titorial de Audacity

(texot feito por ti,arquivo PDF en google sites incluindo capturas de imaxes e ligazons)
Tipos de aequivo de son:

• OS arquivos de son con pérdida son aqueles que usan un algoritmo de compresión con pérdida, é dicir, un tipo de compresión que representa a información (por exemplo unha canción), pero intentando utilizar para isto unha cantidade menor de información. Isto fai que sea imposible reconstruir exactamente a información orixinal do arquivo. Hai diferentes tipos: 
• MP3 o MPEG-1 Audio Layer 3: É un formato de audio dixital estándar comprimido con pérdida, a pérdida de información do formato mp3 non é audible polo oído humano, por tanto no distinguiremos a diferencia entre un arquivo de audio sin compresión e un arquivo mp3.
  Ademáis un arquivo mp3 consigue reducir o tamaño do arquivo de son sin influir na sua calidade, aproximadamente 1 minuto de audio en formato mp3 ocupa 1 MB cunha calidade prácticamente igual á calidade de Cd. 
• ACC ou Advanced Audio Coding: É un formato de audio dixital estándar como extensión de MPEG-2 comprimido con pérdida, e ofrece máis calidade ca mp3 e é máis estable para un mismo número de Kbps e un mismo tamaño. A sua compresión está basada nos mismos principios cá compresión MP3, coa diferencia de que ofrece a posibilidade de emplear frecuencias de mostreo do rango de entre 8 Hz hasta os 96 KHz. O método de codificación adapta automáticamente o número de Kbps (Bit rate) necesarios en función da complexidade da transmisión de audio en cada momento. 
• Ogg:  Normalmente os archivos Ogg están comprimidos co códec Vorbis, que é un códec de audio libre que permite unha máxima flexibilidade á hora de elexir entre a ampla gama debitrates según a complexidade da transmisión de audio, na relación calidad-bitrate, encuentrase parexo con MPEG-2 e na mayoría dos bitrates é comparable ó formato ACC. 
• Real Audio ou RM: É un formato de arquivo pensado para as transmisions por internet en tempo real, por exemplo as radios que emiten online ou cando un servidor ten un arquivo de son almacenado e nos o escuitamos sin que o arquivo se cargue por completo nin se almacene no noso ordenador, isto é posible gracias ó proceso de Buffering que básicamente é recibir un paquete de son no noso reproductor neste caso (Real Player) mentras o seguinte se almacena na carpeta de temporais hasta que sea requerido polo reproductor. Con este sistema os archivos non poden ser copiados. 
• WMA o Windows Media Audio: É un formato de compresión de audio con pérdida inda que tamén existe este formato con compresión sin pérdida. E está desarrollado básicamente con fins comerciais para o reproductor integrado en Windows, Windows Media Player. Está por debaixo do nivel dos anteriores formatos. 
• Los archivos de sonido sin pérdida son aqueles que usando ou non métodos de compresión, representan a información sin intentar utilizar menor cantidade da información orixinal. Fan posible una reconstrucción exacta da información orixinal. Distinguense varios tipos:
• AIFF o Audio Interchange File Format que significa Formato de Archivo de Intercambio de Audio, es un estándar de formato de archivo de audio para vender datos de sonido para ordenadores, usado internacionalmente por los ordenadores Amiga y actualmente muy utilizado en los ordenadores Apple.
  Los datos en AIFF no están comprimidos, y usan una modulación por impulsos codificados o PCM. También existe una variante estándar conocida como AIFC que sí posee compresión. 
• FLAC o Free Lossless Audio Codec: es otro códec de compresión sin pérdida, y consigue reducir el tamaño de un archivo de sonido original de entre la mitad hasta tres cuartos del tamaño inicial. El formato FLAC se suele usar para la venta de música por internet, y como alternativa al MP3 para compartila cuando se desea reducir el tamaño que trendría un archivo WAV-PCM sin perder calidad, ya que con este tipo de compresión podremos reconstruir los datos originales del archivo. También se suele usar para realizar copias de seguridad de CDs de audio y admite cualquier resolución PCM de 4 a 32 bits.
• WAV o wave: Waveform Audio Format es un formato de audio digital sin compresión que se emplea para almacenar sonidos en el ordenadores con windows, es una formato parecido al AIFF pero tomando en cuenta peculiaridades de intel.
  Puede soportar casi todos los códecs de audio, se utiliza principalmente con PCM.
• MIDI: Interface Digital para Instrumentos Musicales, es considerado el estándar para industria de la música electrónica. es muy útil para trabajar con dispositivos como sintetizadores musicales ó tarjetas de Sonido.
  Su extensión es .midi o .mid.