Dispositivos de almacenamento.

Os dispositivos de almacenamento son:

• Discos magnéticos: Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnética. Antes de poder utilizar un deber ser preparado (formatado) para que poida recibir a información.
  O disco flexible era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun PC a outro. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2, aínda que había outros como os discos ZIP con capacidade de 100, 200 ou 750 MB e os Superdisk LS-x con capacidades de 120 ou 240 MB. Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe en común; entre eles están situadas as cabezas de lectura-escritura de maneira que poidan ler e escribir nas dúas caras de cada disco.
  Ao igual que os discos flexibles, a información almacénase en cada unha das superficies magnéticas dun disco; o número de discos e a composición do material magnético determinan a capacidade do disco duro (200, 400 ou 500 GB, mesmo 1TB).

Os discos magnéticos divídense en:

1. Caras: superficie superior e inferior de cada disco.
2. Pistas: son os círculos concéntricos en que se divide cada cara do disco.
3. Sectores: as divisións que se fan en cada pista; todos os sectores do mesmo disco teñen a mesma capacidade.
4. Cilindros: son os distintos conxuntos de pistas situadas na mesma posición de cada disco, (é o caso dos discos duros)

• Discos ópticos: todos estes discos utilizan tecnoloxía óptica (láser):

1. CD-ROM: contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada. A información dun CD-ROM está almacenada nunha soa cara seguindo unha pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior; esta pista está dividida en sectores. A superficie é de aluminio reflectante e esta recuberta dun material plástico que a protexe, alterna zonas lisas e marcas que representan aos dous díxitos binarios (1 e 0).
2. CD grabables e regrabables: Aos discos grabables e regrabables denomínaselles CD R. Ademais hai outros discos que poden ser gravados varias veces; borrando en cada gravación a información que existira con antelación; a estes denomínaselles CD RW.
3. DVD ROM:Son semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior, a cal consegue aumentando a densidade de escritura, aproveitando as dúas caras do disco e almacenando en cada cara información en varias caras superpostas.
4. DVD grabables e regrabables:
   
   • DVD-R: discos que permiten unha soa grabación; poden ser dunha capa (4,7GB) ou de dobre capa (8,5GB). 
   • DVD-RW: discos que permiten ser grabados varias veces; tamén poden ser de capa simple ou capa dobre.
   • DVD+R: discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero según os seus creadores, con máis compatibilidade respecto ós DVD-ROM e DVD-Video convencionais.
   • DVD+RW: discos regrabables similares ós DVD-RW pero coa compatibilidade dos DVD+R, poden ser de capa simple ou dobre.
5. Blu-Ray: é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro, para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. A súa capacidade de almacenamento chega a 25GB por capa. O disco Blu-ray fai uso dun raio láser de cor azul, xunto con outros avances tecnolóxicos, permite almacenar substancialmente máis información que o DVD nun disco das mesmas dimensións e aspecto externo.

           

• Discos magneto-ópticos: Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, pero, ademais, os datos poden ser modificados e borrados grazas á tecnoloxía magnética.
  A superficie dun disco magnético-óptico está constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio (encargada de reflectir posteriormente o láser); ambas as dúas están situadas entre dúas capas de plástico que as protexen.
  Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento. O campo magnético é capaz de orientalos para que cambien a súa posición e poder así representar os díxitos (1 e 0) correspondentes á nova información.
  A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico; a orientación dos cristais fai que o raio de luz se reflicta ou non na dirección determinada para que sexa detectada por un sensor e poida converterse en información dixital (0 e 1).
  

  

  
  
• Dispositivos de almacenamento basados en memoria FLASH: A memoria flash, inicialmente utilizadas para almacenar os datos da BIOS do PC, popularizáronse e o seu uso xeneralizouse ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que utilizan esta tecnoloxía.
  As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a gravación. A vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre 100.000 e 1.000.000 as veces que se poderá gravar información nela.
  
  

  A memoria flash esta constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional é a encargada da carga de información. Non é unha memoria RAM posto que nese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.

  

  
  

Para ver máis información sobre este tema consulte facendo click aqui

Dispositivos de entrada e saída

Os Dispositivos de ENTRADA son os seguintes:

• Rato: permite transmitir información ó PC de dous modos: desplazándoo por unha superficie para provocar o movemento do seu indicador na pantalla, e pulsando os seus botóns para realizar certas accións en función de donde esté colocado o indicador. 

• Teclado: é o modo mais frecuente  de transmitir informacion no ordenador. Hai gran variedade de teclados, coa posibilidade de conectalos a distintos portos e incluso con transmision de datos por infravermellos.
• Lector de código de barras: os códigos de barras son un conxunto de lineas  verticais de cor negro que teñen distintos grosores. Soense utilizar en supermercados, tendas... para identificar os productos. Un lector de codigo de barras é un dispositivo capaz de ler e interpretar dita secuencia de barras, permitindo ó PC identificar o producto.
• Escáner: é un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel: imaxes, debuxos... e, incluso, caracteres, inda que para iso necesita un sistema especial.
• Joystick: o principal campo de aplicación para este dispositivo son os xogos; introduce no PC os movementos efectuados sobre a palanca e algunhas ordes mediante a pulsación dun botón.
• Tabletas dixitalizadoras: estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión.
• Lectores de bandas magnéticas: son dispositivos capaces de ler informacion grabada en dita banda.
• Pantallas táctiles: ofrecen, ademais de mostrar a información, a posibilidade de introducir información con solo situar un dedo sobre a sua superficie.
• Tablet PC: constituen a ultima evolución dos portatiles ou PDA, con tamaños intermedios entre ambos; soen ter unha pantalla de 10" que serve para introducir datos (de maneira semellante a unha PDA).
• Cámaras dixitais: as camaras dixitais fotográficas cuxas imaxes dixitais poden descargarse ó PC para  ser manipuladas e as camaras dixitais de video, que ademais de ofrecer a posibilidade de transmitir as suas grabacións dixitais ó PC para que sexan editadas, poden ser utilizadas para transmitir imaxes en tempo real. 
• Micrófono: este dispositivo pode utilizarse como un de entrada sempre e cando se dispoña dunha tarxeta de son no PC. Tamén permite, co software específico de recoñecemento de voz, dictar o contido dun documento ou dar ordes ó PC.

E os Dispositivos de SAÍDA son:

• Monitores convencionais (CRT): o seu funcionamento basase na utilizacion dun tubo de raios catódicos que envía, dende o fondo hacia a pantalla, unha corrente de electrons que o colisionar cunha superficie de material fosforescente situada na parte interior da pantalla, a ilumina, formándose as imaxes, as cales están costituidas por pixeles.
• Pantallas de cristal líquido (LCD): estes monitores utilizan celdas de cristal liquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raios, que compoñen a imaxe no monitor.
• Pantallas planas TFT: están constituidas por unha matriz de millons de puntos, cada punto é un transmisor que actua de forma independente, coa sua cor, brillo, ton... e o conxunto de todos eles forma unha imaxe de alta calidade.
• Monitores de plasma: trátese tamén de monitores planos, habitualmente de grandes dimensións, basados na utilización dun gas (plasma) que, en cada un dos puntos (pixeles) da pantalla, adquire a cor, o brillo, etc, necesarios para compor unha imaxe.                                                                         Unha característica importante dun monitor é a frecuencia, que indica o número de veces que mostra as imaxes nun segundo; e a resolución dun monitor depende do número de puntos (pixeis), que se obtén como produto do número de liñas (filas) polo número de pixeis de cada unha delas (columnas).Ademais, o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe. Os dous parámetros anteriores obrigan a que tanto a tarxeta de vídeo coma o monitor sexan compatibles porque, pola contra, a imaxe non se vería ou sairía deforme.
  A resolución dun monitor indícase utilizando a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 768 filas, nese caso, a imaxe terá 786 432 pixeis.
  O número de cores é igual a 2 elevado ao número de bits.
  Respeto ás impresoras, temos:

• Impresoras de margarita ou matriciais: estas impresoras, xa en desuso, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta, que ao tomar contacto co papel, marcaban nel a información.
• Impresoras térmicas: este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico, empréganse sobre todo para imprimir billetes.
• Impresoras láser: utilizan unha tecnoloxía similar á das fotocopiadoras, son bastante mais rápidas e permiten obter resultados de alta calidade.
• Impresoras de chorro de tinta: son as mais utilizadas entre os usuarios de PC persoais. Son impresoras de cor que obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.
• Plotter: trátase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos... con excelente calidade. Está constituído por un brazo robótico, en cuxo extremo se encontra unha plumiña; ademais permite imprimir en papel de grandes dimensións.
• Microfilme COM: permite almacenar información nun espazo moi reducido. As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmanse en imaxes de 1.5 cm^2, que finalmente son agrupadas en fichas. Para poder ler a información das fichas necesítase un lector de microfichas, que proxecta a imaxe ampliada dela nunha pantalla.

    Podemos obter máis información facendo click aqui.